Ulepszone metody pomiarów drgań miejscowych, o których mowa w normie ISO 5349 wykorzystują detekcję siły kontaktu, aby zminimalizować niepewność oszacowania czasu ekspozycji. Zastosowanie czujników siły stało się możliwe wraz z rozwojem czujników drgań w technologii MEMS, których małe rozmiary pozwalają na umieszczenie czujnika siły w jednej obudowie. To rozwiązanie jest zgodne z normami ISO 5349-2 oraz ISO 10819. Zapis historii czasowej drgań i siły pozwala na dokładne wskazanie czasu narażenia na drgania, gdy dłoń miała kontakt z narzędziem. Dodatkowa walidacja zapisu analizy tercjowej pozwala na jednoznaczne wskazanie źródeł drgań pochodzących od narzędzi mechanicznych.
Drgania miejscowe
Pomiary według normy ISO 5349
Drgania miejscowe występują, gdy jedna lub obie ręce mają kontakt z wibrującą powierzchnią, np. narzędzia ręczne, drążki kierownicze, kierownice itp. Na skutek oddziaływania drgań miejscowych w ciele człowieka zachodzą zmiany chorobowe, potocznie nazywane chorobą wibracyjną, której objawem są m.in. białe palce. Jedyną skuteczną metodą przeciwdziałania chorobie wibracyjnej jest ograniczanie narażenia na drgania.
W celu zapewnienia ochrony pracowników przed szkodliwym wpływem drgań opracowano normy pomiarowe, w szczególności ISO 5349. Norma ta specyfikuje wymagania pomiarowe i sposób oceny narażenia na drgania miejscowe. Praktyczne zastosowanie jest opisane w części drugiej tego standardu ISO 5349-2. Pomiary drgań miejscowych wykonuje się miernikami drgań spełniającymi wymagania normy ISO 8041.
ISO 5349-2
Metodologia
Głównym parametrem w ocenie narażenia na drgania miejscowe jest wektor sumy drgań z trzech osi oznaczany jako ahv, który stanowi podstawę do obliczenia dziennej ekspozycji na drgania A(8). Do jej obliczenia, potrzebna jest analiza czasu wykonywanych prac oraz trybów prac (np. praca z wiertarką z udarem lub bez) oraz dane z reprezentatywnych dla tych prac pomiarów drgań. Każda praca jest oceniana oddzielnie, a następnie wszystkie są sumowane do wyznaczenia A(8).
W trakcie wykonywania pomiarów kluczowe jest właściwe zamontowanie czujnika drgań. Zgodnie z ISO 5349, czujnik drgań miejscowych powinien być zamontowany w miejscu kontaktu ręki z powierzchnią drgającą. Najbardziej reprezentatywnym miejscem jest środek uchwytu, gdzie czujnik można zamontować przy pomocy specjalnych adapterów. Masa czujnika powinna być jak najmniejsza, tak aby nie wpływała na pomiar. Preferowane jest użycie czujników trójosiowych.
Typowe narażenie na drgania miejscowe składa się z krótkich okresów kontaktu ręki z narzędziem, dlatego pomiar powinien odbywać się w trakcie gdy ręka ma kontakt z narzędziem i kończyć się, gdy kontakt zostaje przerwany (ISO 5349-2:2001).
Aparatura
Pomiarowa
Dozymetr drganiowy
Miernik drgań miejscowych spełniający wymagania normy ISO 8041 oraz ISO 5349.
Siła kontaktu
Detekcja siły kontaktu pozwala na automatyczne wyznaczenie czasu kontaktu ręki z narzędziem.
Analiza tercjowa
Analiza tercjowa sygnału drgań pozwala na identyfikację źródła drgań i wyeliminowanie drgań, których źródłem nie są narzędzia mechaniczne.
Czujniki MEMS
Trójosiowe czujniki MEMS są bardziej wytrzymałe i nie ulegają tzw. efektowi DC-shift na skutek przesterowania toru pomiarowego.
Porozmawiajmy
O drganiach
Filmy
Video
Noty
Aplikacyjne