Standard DIN 4150-3 określa limity i metodę pomiarów drgań budynków i gruntu, które pozwalają uniknąć uszkodzeń struktur budynków. Standard stosuje się do budynków, które nie mają specjalnych wymagań projektowych związanych z obciążeniem dynamicznym. Standard opiera się na pomiarach prędkości drgań.
W ujęciu normy, drgania dzielą się na krótkoterminowe, czyli takie które nie występują na tyle często by powodować zużycie budynku i nie powodują efektu rezonansu struktur, oraz pozostałe drgania o charakterze długoterminowym. Drgania krótkoterminowe są podzielone na kategorie, wyróżnione w zależności od typu budynków. Każda kategoria budynków jest przedstawiona w postaci linii określającej limit drgań, do której porównuje się zmierzoną wartość PPV z wyznaczoną częstotliwością dominującą w celu oceny narażenia struktury na uszkodzenie. Powszechnie stosowane limity są przedstawione w standardzie jako 3 linie, gdzie pierwsza oznacza kategorię budynków do celów niemieszkalnych, np. zakładów przemysłowych. Duga kategoria to budynki mieszkalne, a trzecia to budynki wrażliwe ze względu na przeznaczenie np. muzea.
Polskie normy oraz amerykański standard IEST stosuje metodę pomiarów drgań w 1/3 oktawy. W standardzie IEST limity drgań nazywane są krzywymi VC (vibration criterion) i wyrażone są w wartościach RMS prędkości drgań. Oznacza to, że zmierzone widma tercjowe są porównywane z krzywymi VC w celu oszacowania narażenia na drgania. W polskich normach stosowane w miejscu wartości RMS stosowane są wartości PEAK.
W praktyce pomiarowej, istotne jest aby zmierzone wartości porównywać z odpowiednimi limitami, gdyż porównanie wartości PEAK z limitami wyznaczonymi dla wartości RMS może doprowadzić do błędów, których konsekwencją będą poważne uszkodzenia budynków.
